وابستگی بیش از حد کودک به مادر و ترس از جدایی

مطمئناً در اطراف خود کودکانی را دیده‌اید که همیشه دنبال مادرشان هستند و به هیچ عنوان از آن‌ها جدا نمی‌شوند. مادران این کودکان نیز از این وضعیت کلافه می‌شوند و نمی‌توانند به کارهایشان برسند. ممکن است این وابستگی در کودکان به قدری باشد که باعث مشکلاتی همچون تنگی نفس، استفراغ، کابوس‌های مکرر و ترس از تنها خوابیدن شود. اگر وابستگی کودک و ترس از جدایی از مادر در این حد باشد، بهتر است از روانشناسان کودک کمک بگیرید تا به مرور زمان این ترس را برطرف کنید.

شدت ترس در این کودکان به صورتی است که وقتی کودک، مادر یا پدرش را در اطراف خود نمی‌بیند، شروع به گریه و بی‌تابی می‌کند. گاهی اوقات حتی فرق نمی‌کند که پدر و مادرش در اتاق دیگری باشند یا سرکار. تنها چیزی که برای کودک مهم است، این است که پدر و مادرش کنار او نیستند و او را تنها گذاشته‌اند. ممکن است ترس از جدایی از پدر و مادر تا سن مدرسه ادامه پیدا کند.

توصیه‌هایی برای مادرانی که باید کودک خود را به مهدکودک ببرند:

اگر متوجه وابستگی بیش از حد کودک به خودتان شدید باید بدانید که راه‌حل‌های زیادی برای مقابله با این شرایط وجود دارد. استرس خودتان را کنترل کنید و از تصمیم‌گیری‌های سریع دوری کنید. کودکتان را در حالتی که هنوز گریه و بی‌تابی می‌کند، تنها نگذاشته و نروید و به این فکر نکنید که بالاخره آرام خواهد شد. اگر مجبور شدید او را به مهد کودک ببرید به توصیه‌های زیر دقت کنید:

کاری کنید کودک شما قبل از اینکه مهدکودک را ببیند در مورد آنجا کنجکاو شود.

دو یا سه هفته قبل از رفتن به مهدکودک، فرزند خود را با محیط مهدکودک آشنا کنید. او را در مهدکودک همراهی کنید تا محیط آنجا را ببیند. در مورد مهدکودک با او حرف بزنید و به او بگویید که در آنجا بازی‌های زیادی همراه دوستانش انجام خواهد داد.

اجازه دهید کودکتان خوشحالی کودکان مهدکودک و بازی کردن مربیان با کودکان را ببیند. حتما باید کودکتان قبل از رفتن به مهد کودک با محیط آنجا آشنا شده و عکس‌العمل او را ارزیابی شود.

پس از بازگشت از مهدکودک به خانه، به بازخورد کودکان از آن‌جا توجه کنید. اگر دیدید کودکتان در مورد مهدکودک با شما حرف می‌زند، احتمالا کنجاوی او برانگیخته شده است. دوباره به مهد‌کودک بروید و کودکتان را تشویق کنید تا با وسایل بازی در مهدکودک بازی کند، با مربیان ارتباط برقرار کند و با آن‌ها شعر بخواند. با گذشت چند جلسه کودکتان راحت‌تر می‌تواند آن محیط را بشناسد و درک کند.

تلاش کنید کودکتان دوباره بخواهد مهد کودک را ببیند

مرحله دوم بعد از آشنا کردن کودک با محیط مهدکودک، ترغیب او به وقت گذراندن در مهدکودک است. با کودکتان به مهد کودک بروید و در آن جا با او بازی کنید. حداقل یک ساعت با او در آن جا باشید.

برای چند دقیقه از چشم کودک دور باشید

وقتی که کودکتان مشغول بازی با دیگر بچه‌ها یا اسباب بازی‌ها است برای چند دقیقه از چشم او دور باشید. مطمئناً کودکتان وقتی متوجه ‌شود که شما در کنارش نیستید، شروع به گریه کردن می‌کند. او را صدا بزنید تا ببیند از او دور نشده‌اید. به این نکته دقت کنید که کودکتان متوجه این موضوع نشود که شما به خاطر گریه کردن او را صدا کرده‌اید. سعی کنید دور شدنتان را نوعی بازی ببیند. این کار را در هر روز 2-3 بار انجام دهید.

توجه کودکتان را به دیگر افراد و بازی‌ها جلب کنید.

در مرحله سوم اجازه دهید کودکتان به تنهایی بازی کند و شما با او همبازی نشوید. خودتان را با کار دیگری مشغول کنید. در این مرحله از مربی ها کمک بگیرید و اجازه دهید کودکتان با مربی هایش همبازی شود. وقتی کودکتان مشغول بودن شما را می‌بیند و مربی هایش بیش‌تر از شما او را سرگرم می‌کنند، کودک به آن ها بیش‌تر نزدیک می‌شود. البته کودکتان در حین بازی چندین بار شما را کنترل خواهد کرد که شما آنجا هستید یا نه. با گذشت زمان کودکتان به مهدکودک، مربی ها و کودکان دیگر بیش‌تر عادت خواهد کرد و شما متوجه کم‌تر‌شدن وابستگی کودکتان می‌شوید. کودک شما کم‌کم می‌تواند به تنها بودن عادت کند. در اولین جلسه‌ای که او را تنها گذاشته‌اید، از دور عکس‌العمل‌های او را ببینید. اگر کودکتان بیش از حد گریه و بی‌تابی کرد، کنار او بروید و او را آرام کنید. با گذشت چند جلسه، دیگر کودکتان به قدری مشغول بازی می‌شود که فراموش می‌کند که شما پیشش نیستید.

در نهایت

اگر با امتحان کردن تمامی مراحل هنوز هم از ترس و وابستگی کودکتان کم نشده است و کودکتان عکس‌العمل‌های شدیدی نشان می‌دهد، به احتمال زیاد از اضطراب جدایی رنج می برد. اضطراب جدایی یک نوع اختلال اضطرابی است و در کودکانی خود را نشان می دهد که هنگام جدایی از مادر، ترس و دلهره شدیدی تجربه می کنند و هرگز نمی توانند بدون حضور مادر، در جایی بمانند. این کودکان در خانه فامیل و پدربزرگ و مادربزرگ هم تاب نمی آورند و شب را نمی توانند بدون حضور والدین خود در جایی سپری کنند.

اگر اضطراب جدایی در کودکی درمان نشود، در بزرگسالی هم ادامه پیدا می کند. افرادِ بزرگسالی که اضطراب جدایی دارند، در روابط عاطفی خود نمی توانند به شیوه درستی عمل نمایند. آن ها به شریک عاطفی خود به شدت وابسته شده و همیشه می ترسند یک روز او را از دست بدهند. بنابراین، زندگی کسی که اضطراب جدایی دارد هم برای خودش و هم برای شریک عاطفی اش همیشه سرشار از نگرانی، ترس و استرس خواهد بود. اگر کودک شما یا خودتان نشانه هایی از اضطراب جدایی را در خود مشاهده می کنید، بهتر است از متخصصان روانشناسی کودکان کمک بگیرید. آن ها به صورت حضوری و آنلاین، شما را راهنمایی می کنند تا با این موضوع به روش درست و علمی برخورد کنید و مشکلات ناشی از آن را رفع نمایید.

برای مشاهده و شرکت در دوره‌های مشاوره و روانشناسی آنلاین، می‌توانید به اینستاگرام یاشام مراجعه کنید
مقالات دیگر ما را می‌توانید از صفحه‌ی مقالات یاشام مطالعه بفرمایید